Anna Nitka-Siemińska: Zaburzenia lękowe - charakterystyka i zasady leczenia, Forum Medycyny Rodzinnej 2014, vol 8, no 1, 37-43; Specyfika diagnozy zaburzeń lękowych u dzieci, Psychologia w praktyce, 5 marca 2020, nr 20 (Marzec 2020) Lęk. Natomiast u niektórych dzieci opóźnianie się rozwoju ruchowego ma uwarunkowania rodzinne lub też wynika z zaniedbania socjalnego. Dość często rozwój w ciągu pierwszych sześć miesięcy życia nie jest dobrze oceniany przez rodziców, dopiero brak samodzielnego siadania po ósmym miesiącu życia lub nieumiejętność samodzielnego chodzenia po 12 miesiącu budzi ich niepokój. Powoduje przede wszystkim objawy psychiczne i neurologiczne. Odpowiada za ciągłe zmęczenie, ospałość, apatię, ogólne osłabienie, nadmierną nerwowość, rozdrażnienie, problemy z pamięcią i silne bóle głowy. Niedobór witaminy B12 związany jest z depresją. Niekiedy sygnałem braku B12 są afty w jamie ustnej i plamy na języku. Dzieci, które żyją w ciągłym poczuciu zagrożenia podczas wojen i konfliktów, które dorastają w skrajnym ubóstwie i na uchodźstwie, doświadczają przemocy i wyzysku - są w grupie podwyższonego ryzyka. Nie poradzą sobie bez naszego wsparcia. Zaburzenia psychiczne wśród dzieci i młodzieży to problem, który sam nie zniknie. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne u dzieci związane są z tym, że mali pacjenci doświadczają uciążliwych, dręczących ich myśli, których pozbyć próbują się oni poprzez podejmowanie się różnych, nierzadko dziwacznych, czynności. Dokładne przyczyny problemu nie są znane, szczęśliwie dużo lepiej poznano szczęśliwie objawy Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. W Polsce żyje około 7,5 mln dzieci i młodzieży. Dane WHO wskazują, że 20% osób z tej grupy wiekowej cierpi na szeroko pojęte zaburzenia psychiczne, z czego 50% wszystkich objawia się po raz pierwszy, zanim dziecko ukończy 14 lat. Jak wynika z analiz opublikowanych w raporcie NIK z kontroli dostępności lecznictwa psychiatrycznego dla dzieci i młodzieży w latach 2017–2019, blisko 9%, czyli ok. 670 tys. dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia wykazuje zaburzenia psychiczne w stopniu wymagającym profesjonalnej pomocy psychiatrycznej i psychologicznej. W poradnictwie zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży stosuje się międzynarodową klasyfikację chorób i problemów zdrowotnych ICD-10, zawierającą w części F „Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania”. Do zaburzeń najczęściej rozpoznawanych w dzieciństwie i adolescencji należą: zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną (F40–F48), charakteryzujące się występowaniem lęków, nawracających uporczywych myśli lub czynności przymusowych, dezadaptacyjnych reakcji na ostry lub przewlekły stres – lęki, fobie; zaburzenia fizjologiczne (F50–F59) – zaburzenia odżywiania; zaburzenia rozwoju psychologicznego (F80–F89) obejmujące specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka, specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych (np. czytania, ortografii, umiejętności arytmetycznych), całościowe zaburzenia rozwojowe (np. autyzm, zespół Aspergera, zespół Retta); zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym (F90–F98), obejmujące: zaburzenia hiperkinetyczne/zespoły nadpobudliwości ruchowej (ADHD), zaburzenia zachowania (depresyjne, opozycyjno-buntownicze), zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie (lęk separacyjny, fobie), tiki (np. zespół Tourette’a). Od stycznia 2022 r. ma być oficjalnie stosowana klasyfikacja ICD-11, wymieniająca ok. 250 zaburzeń uporządkowanych według 20 rozpoznanych kategorii. Najważniejsze kryteria diagnostyczne oraz zmiany w funkcjonowaniu ucznia, które powinny budzić niepokój nauczycieli i rodziców w odniesieniu do wybranych zaburzeń zdrowia psychicznego Zaburzenia zachowania Należą tu zaburzenia o dość niejednorodnej diagnostyce. Kryterium wyróżniającym jest względnie stały, powtarzalny wzór zachowań trwających dłużej niż sześć miesięcy, cechujący się agresywnością i dyssocjalnością. Dominują głównie zachowania agresywne, stosowanie przemocy fizycznej, wdawanie się w bójki, tyranizowanie innych, okrucieństwo wobec ludzi i zwierząt, niszczenie przedmiotów, podpalenia, kradzieże, kłamstwa, poważne nieposłuszeństwo, rozpoznawane częściej u chłopców niż u dziewcząt. Występujące u młodszych uczniów nieposłuszeństwo, nieopanowane wybuchy złości mogą jednak zapowiadać wystąpienie poważniejszych zachowań dyssocjalnych w okresie dorastania. Zaburzenia zachowania mają dość złożony charakter i mogą być wypadkową czynników środowiskowych, biologicznych oraz indywidualnych cech temperamentu dziecka. W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić zaburzenia emocjonalne i ADHD (z którymi zaburzenia zachowania często współwystępują), zaburzenia psychotyczne, chorobę afektywną dwubiegunową, zespół stresu lękowe Wiążą się z występowaniem wielu objawów: somatycznych (wzrost ciśnienia, utrudnione oddychanie, biegunka, bóle głowy), psychologicznych (zwiększona drażliwość, koszmary senne, uczucie „pustki w głowie”), społecznych (wycofanie i trudności w kontaktach społecznych) i behawioralnych (nadmierna lub zmniejszona aktywność). Do najczęściej występujących u dzieci zaburzeń lękowych należą: POLECAMY lęk przed separacją w dzieciństwie – charakteryzuje się cierpieniem i nadmiernymi obawami przed rozdzieleniem z osobami, do których dziecko jest przywiązane, stałą i nierealistyczną obawą, że coś złego może się tym osobom przydarzyć, zespół uogólnionego lęku – nadmierny, nierealistyczny lęk, który nie jest powiązany z żadną konkretną sytuacją czy zewnętrznym stresem, utrzymujący się przez wiele miesięcy i odczuwany jako trudny do opanowania, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne – uporczywie powracające, niepożądane i narzucające się myśli lub wyobrażenia, które odbierane są jako bezsensowne, powodujące wyraźny lęk, oraz powtarzające się zachowania, których głównym celem jest zmniejszenie lęku lub cierpienia, np. przymusowe mycie rąk. U dzieci i młodzieży szkolnej pojawia się również fobia szkolna, czyli lęk i unikanie dotyczące wyłącznie środowiska szkolnego. Może mieć ona postać ostrą – spowodowaną silnym przeżyciem na terenie szkoły, lub przewlekłą – narastającą stopniowo, czasem poprzedzoną przykrym epizodem na początku nauki. Ogólnie przyjmuje się, że zaburzenia lękowe dotyczą 5–8% dzieci, a ich przyczyny mogą być zarówno genetyczne, jak i związane z przeszłymi doświadczeniami, relacjami w rodzinie czy z rówieśnikami. Lęki odczuwane jako trudne do opanowania powodują trudności w normalnym funkcjonowaniu i prowadzą do wycofania się z aktywności społecznej, szkolnej. Zaburzenie odżywiania Pojawia się wtedy, gdy jedzenie i masa ciała stają się centralnymi obiektami zainteresowania, którym podporządkowana zostaje cała aktywność ucznia. Postawy i zachowania dotyczące odżywiania stanowią wówczas swojego rodzaju ekspresję niezaspokojonych potrzeb psychicznych. Do najczęściej występujących zaburzeń odżywiania zalicza się: jadłowstręt psychiczny (anoreksja) – przewlekłe zaburzenie o największej śmiertelności ze wszystkich zaburzeń psychicznych, wynoszącej 5–20%; w anoreksji dochodzi do zmniejszenia dobowej liczby przyjmowanych kalorii w stosunku do potrzeb organizmu z powodu silnej obawy przed zwiększeniem masy ciała, nawet wówczas, gdy gwałtowny spadek wagi doprowadził do znacznego wyniszczenia; charakterystyczne są też zaburzenia myślenia i postrzegania swojej sylwetki, za którymi idą intensywne ćwiczenia fizyczne, używanie środków moczopędnych i przeczyszczających, prowokowanie wymiotów; na anoreksję najczęściej chorują dziewczęta między 14. a 18. rokiem życia; żarłoczność psychiczna (bulimia) – zaburzenie, w którym dąży się do schudnięcia, stosując głodówki, ćwiczenia, wymioty, środki przeczyszczające, ale równocześnie występują napady objadania, kiedy traci się kontrolę nad spożywaniem pokarmów, nie można zaprzestać jedzenia i zapanować nad tym, ile i czego się zjada; po napadzie objadania znów występują wyżej opisane zachowania kompensacyjne; w zaburzeniu tym również pojawia się obawa przed przytyciem, ze stałym dążeniem do utrzymani wagi wyraźnie niższej niż prawidłowa dla danej osoby; podejrzenie intensywnych wymiotów może nasunąć występowanie pęknięć śluzówek i skóry w okolicach kącików ust, uszkodzenia szkliwa zębów, urazy jamy ustnej, zmiany na skórze grzbietowej części dłoni; kompulsywne objadanie się – wynika z wewnętrznego przymusu, wiąże się z nadmiernym spożywaniem wysokokalorycznych pokarmów, częstym stosowaniem różnorakich diet odchudzających, powstrzymywaniem się od jedzenia w obecności innych osób, wycofywaniem się z życia towarzyskiego i aktywności fizycznej, postępującym zmęczeniem i brakiem energii; ponieważ nie dochodzi do przeczyszczania i brakuje ćwiczeń fizycznych, dana osoba systematycznie przybiera na wadze i staje się otyła; u dzieci może to być behawioralny wyraz deprywacji emocjonalnej, kompensowania w ten sposób napięcia powstałego w sytuacji braku wsparcia w środowisku; szczególnego zainteresowania wymaga dziecko, które gwałtownie przybiera na wadze. Depresja i depresyjność Dziewczynki szybciej wysyłają sygnały ostrzegawcze. Okaleczają się, znajdując w tym ujście emocji, lub podejmują próby samobójcze. To znak ostrzegawczy. U chłopców jest gorzej, bo np. stają się agresywni i nikt nie wie, że to objawy zaburzeń depresyjnych czy innych problemów emocjonalnych. Próby targnięcia się na własne życie są zwykle skuteczne. To zaburzenie nastroju stwierdza się u 2% dzieci oraz u 8% nastolatków (częściej chorują dziewczęta). Szeroko rozumiane zaburzenia depresyjne mogą występować u 20% nastolatków, a niektóre źródła podają, że objawy depresyjne stwierdza się u blisko co trzeciego nastolatka. Manifestacja objawów zależy od etapu rozwoju dziecka – im jest ono młodsze, tym trudniej jest mu określić i opisać opiekunom swój stan emocjonalny. Kilkulatki zgłaszają zwykle niecharakterystyczne objawy, często po prostu mówią lub sygnalizują w inny sposób, że źle się czują i nie potrafią określić, czy takie samopoczucie wynika z dolegliwości cielesnych czy cierpienia psychicznego. W tej grupie wiekowej ogromne znaczenie ma obserwacja zachowań i funkcjonowania dziecka. Objawami depresji u dzieci i młodzieży szkolnej są najczęściej: smutek, przygnębienie, płaczliwość, drażliwość, łatwe wpadanie w złość lub rozpacz, demonstrowanie wrogości wobec otoczenia, zachowania odpychające, zniechęcające do nawiązania kontaktu; zobojętnienie, apatia, zmniejszenie, a nawet utrata zdolności do przeżywania radości – dziecko przestaje cieszyć się z rzeczy lub wydarzeń, które wcześniej sprawiały mu radość, poczucie znudzenia, zniechęcenia, ograniczenie lub zaprzestanie aktywności, które wcześniej były dla dziecka ważne lub przyjemne (np. zabawa, hobby, spotkania z rówieśnikami), a także niechęć do podejmowania codziennych obowiązków lub zupełne ich zaniechanie – odmowa porannego wstawania, chodzenia do szkoły, wychodzenia z domu, w skrajnych przypadkach – ze swojego pokoju, zaniedbywanie higieny osobistej; nadmierna reakcja na uwagi, krytykę –... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się

zaburzenia psychiczne u dzieci forum